مسخ کننده

صبح سینما/رامین مارالی:نسل تازه فیلمسازان سینمای ایران نگاه جسورانه ای در پرداخت ایده و اجرا دارند.می توان گفت اینک زمان آن رسیده که بگوییم تحولی در فیلمسازی شکل گرفته؛سازندگانی که در سبک های مختلف توانستند یک نفس تازه به سینمای ایران تزریق کنند؛دهه نود چند اتفاق مهم را رقم زد از پرداختن به فیلمنامه های بکر و جذاب تا فیلمبرداری های خلاقانه و طراحی صحنه هایی که مدت ها بود در سینمای آپارتمانی خبری از خلاقیت درآن ها نبود.شبکه نمایش خانگی حالا با جذب این فیلمسازان خلاق در حال یک پوست اندازی بزرگ است که همه ما به آینده آن خوش بین هستیم.آینده ای که فارغ از هر مناسباتی، صنعت سریال سازی ایران و عرضه آن به خارج از کشور را پیشگام خواهد کرد و این تازه شروع یک جریان بزرگ است.

آنچه ما پیش از این از فلش بک در نمایش خانگی دیده ایم یا مجال کارگردان برای ایجاد منطق برای قصه اش بوده و یا بدون در نظر گرفتن مفاهیم تکنیکی و هنری محتوایی برای پر کردن زمان قسمتها بوده است.اتفاقی که در«قورباغه» رخ داده این جاست که فلش بک ها به قدری قصه گو هستند که مارا از داستان اصلی جدا می کنند؛به گونه ای با یک قصه دیگری رو به رو هستیم و این در حالی اتفاق می افتند که تمامی آن ها در آینده کاراکترها اصلی نقش مهم و موثری دارند و شاید کلیدهایی برای قسمت های آتی نیز باشند.تا کنون دو فلش بک در این سریال مشاهده شده اولی در قسمت دوم مربوط به گذشته کاراکتر نوری، سروش و آباد و بعدی در قسمت چهارم مربوط به کودکی رامین.

زمانی خالق اثر یک کاراکتر را با چند خصوصیات اخلاقی تعریف می کند و دوست ندارد مخاطب بیش از این درباره گذشته او و دلایل خلقیات او بداند اما تشخیص سیدی و اتمسفر قصه اش ایجاب کرده تا ما بیش از یک روایت روتین به کاراکتر نزدیک شویم؛به نوعی می توان گفت او مراحل شکل گیری پرسوناژ های اصلیش را به مخاطب نشان می دهد و آن ها را از یک تیپ به شخصیت نزدیک می کند.روندی که با توجه به تریلرهایی که از اثر بیرون آمده در قسمت های آتی نیز وجود خواهد داشت.

نکته مهمی که در سکانس های شمال وجود دارد پرداخت به جزئیات است که با توجه به آشنایی کامل سازنده به آن اقلیم، صميميتی در آن شکل می گیرد.گروتسکی در قسمت چهارم وجود دارد که می توان گفت نمونه آن در سریال سازی ایران یا وجود ندارد و یا به ندرت یافت میشود.

تصویربرداری،طراحی صحنه و لباس و جلوه های ویژه نیز کمک شایانی به این حس نمود است.نماهایی که با یک تصویر وهم انگیز یا خاطره ای دور از ذهن کاراکتر اصلی هستند.بازی ها تازه و خالی از اغراق.امیدمحمدزاده با آن لحن خنثی حسی را منتقل می کند که شاید در نمونه همیشگی نمایش چنین مردانی نگنجد.حتی این حس در بازی نا بازیگرها و کاراکتر های بی دیالوگ نیز دیده می شود.کارگردان به قدری به جزئیات توجه داشته که از چشمان بازیگران نیز برای القای حس کلی سکانس ها بهترین بهره را برده است. دو نما از این قسمت را بیاد آورد اولی یک خانواده چهار نفری و دومی یک جمع فامیلی گسترده؛همچون عکسی یادگاری؛افرادی با سلایق و خلقیات مختلف که ممکن است تمایلی به جمع شدن در کنار هم نداشته باشند اما در کنار هم لبخند می زنند؛گویی سیدی تمام نماها را از قبل در ذهنش عکاسی کرده است

همه این ها مقدمه ای برای قسمت پنجم است.رامین که سرنخ ماجرای شب دزدی را یافته در پی کشف حقیقت ماجرا است و در این بین چند سوال نیز در روایت شکل می گیرد.دست آخر به کاراکتری می رسیم ماجرا را پیچیده تر می کند.فرانک زنی که هنوز مشخص نیست که مقابل رامین قرار خواهد گرفت و یا با او همسو خواهد بود؛حسی که بازی سحر دولتشاهی کمک شایانی به شکل گیری آن کرده است.این قسمت هم از نوع روایت و هم از حیث جلوه های بصری یک اتفاق خوب برای آینده مسیر فیلمسازی و تجربه ایده های بدیع است.«قورباغه»تا اینجا همچون رمانی می ماند که اگر زمانی شروع به خواندنش می کردیم شاید هرگز تصور نمی کردیم که چنین روایتی مجال ساخت پیدا کند.حال این ناممکن اتفاق افتاده و منتظریم تا به سرمنزل برسد.