جنایت آقا و خانم خرمدین می تواند به یک سریال روانشناسانه بدل شود

صبح سینما/رامین مارالی:آنچه در سینما نمود پیدا می کند از بطن جامعه می آید؛ زیست آدمی که ممکن است از هر موجودی خطرناک و ناشناخته ای پیچیده تر و پرچالش تر باشد.انسان در آن واحد می تواند با قوه تخیلش جنایت انجام دهد،محل جنایت را پاکسازی کند و از محل جرم بگریزد یا در همان خیالش مقتول را زنده کند وبا ناسزا های درونی به او، ماجرا را ختم نماید.این ویژگی آدمی می تواند در ناخود آگاهش تاثیر بگذارد و او را آماده یک جنایت حقیقی و دهشتناک کند.موجودی که می توان در هر لحظه؛ ثانیه به ثانیه جنایتش را در ذهنش طراحی و اجرا کند.جنایتی که یک زن و مرد نسبت به نزدیک ترین افراد خانواده شان مرتکب شدند نیاز به تحقیقات وسیع تر و توجه به جوانب بیشتری دارد. اما این پرونده می تواند دست مایه یک سریال روان شناسانه و آسیب شناسانه باشد؛این که چه طور فرزندانی به وحشیانه ترین حالت ممکن توسط والدین شان کشته می شوند.

همین سه ماه قبل بود که افرادی به هومن سیدی انتقاد می کردند که چرا در سریال «قورباغه» خشونت دیده می شود.خشونتی که کاملا دراماتیزه و کنترل شده بود و حتی از بسیاری از سریال های روز دنیا نیز میزان آن پایین تر بود یا فیلمسازی دیگر در مصاحبه اش می گوید «به من گفتند اگر یک نفر در سالن سینما جیغ بزند فیلمت را پایین می کشیم و توقیف می کنیم!» از چند نفر در تاریخ سینما شنیده ایم که گفته اند:«اگر فیلمساز/ بازیگر نمی شدم؛حتما قاتل و جنایتکارمی شدم»؟.سینما و هنر می تواندخشونت جاری در انسان را ارضا کند؛البته در این امر نیاز به بهره گیری از علوم روانشناسی و نظر صاحب نظران این حوزه است تا بتوان بهره مفیدی از این هنر جذاب برد. همین«شنای پروانه»با وجود انتقاد هایی که به آن وارد شد؛چقدر با واکنش مثبت مواجه شد که توانسته به فرهنگ یک قشر و شیوه زندگی آن ها انتقاداتی داشته باشد و مردها را آگاه تر از قبل نسبت به برخورد با همسرانشان گرداند.

شان پدر و مادر؛تقدسی دارد که در تاریخ اثبات شده و جنایاتی از این دست نمی تواند آسیبی به حریم عزت آن ها وارد کند.همان طور که اصغر فرهادی در خلال پروژه ای در فرانسه تصویری از پسری را در ذهنش تداعی می کند که پدر پیرش را در حمام می شوید و گریه می کند؛ فرهادی سریعا به ایران می آید و به قول خودش برای این دکمه، کتی می دوزد.

فرزند کشی امری تازه ای در ادبیات ایران نیست؛ رستم نیز پسرش را به قتل می رساند اما ندانسته و ناآگاهانه یا در واقعیت همین چندسال قبل در روستایی؛ مادری در حین رساندن فرزندش به مدرسه بدون علم آن که دختر هفت ساله اش پشت ماشین ایستاده؛ دنده عقب می گیرد و ناخواسته او را به قتل می رساند.حتی قتل های جنون آمیزی که بر سر غیرت و تعصب رخ می دهد با آن که بسیار تاسف بارند و نیاز به آسیب شناسی دارند اما آن ها نیز در اکثر مواقع حاصل جنون آنی هستند اما پرونده قتل های سریالی آقا و خانم خرمدین یک اتفاق هولناک دارد و آن رضایت قاتلین از جنایات شان است؛اکبر خرمدین هر بار در مصاحبه هایش از شکر بجا آوردن از جنایت هایش گفته است و علامت پیروزی به دوربین نشان می دهد.چه طور می شود یک پدر میوه زندگی اش را چنین قربانی کند؟تا این لحظه روان شناسان خبر از صحت روان قاتلین می دهند اما ذهن مخاطب در پی یک حقیقت ناگفته است.در مصاحبه های تازه منتشر شده از اطرافیان این خانواده؛ دوست آرزو،خواهر بابک خرمدین که در سال ۹۷ به همان روش قتل بابک کشته شده، اشاره دارد که آرزو از تعرض پدرش به او در سنین کودکی(۸ سالگی)نیز با او مطالبی را عنوان کرده و مادر آرزو نیز از این موضوع با خبر بوده است!

سعید مطلبی،فیلمنامه نویس پیشکسوت،در مصاحبه تاریخی اش با فریدون جیرانی درباره یکی از آثارش می گوید:«تصویری از پسری به ذهنم رسید که پدرش را کتک می زند و با خودم گفتم چه اتفاقی ممکن است بیوفتد که پسری پدرش را بزند و از آن در کار استفاده کردم»چه اتفاقی رخ می دهد که انسان از خود بی اختیار می شود و یا تقدیر او را به اعمالی هولناک دعوت می کند.همان طور که در نمایشنامه ادیپ؛ از غیب به ادیپ خبر می رسد که تقدیر او ازدواج با مادرش و کشتن پدرش است؛او برای رهایی از این تقدیر شوم، پدر و مادرش را ترک می کند و به شهری دیگر می رود؛ آنجا پادشاه شهر را می کشد و با ملکه ازدواج می کند؛غافل از آن که پادشاه شهر پدر واقعی او و همسرش زنی است که او را به دنیا آورده.

رفتارهای اکبر خرمدین با وجود اظهارات پزشکان رفتاری نرمال نیست و باید منتظر تکمیل این پرونده بود؛آیا ممکن است پای شخصیت سایکوتیکی به میان باشد؟آیا آنچه تا کنون گفته شده حقیقت نیست یا حداقل تمام حقیقت نیست؟باید منتظر ماند... .